... þessi stund sem Tútta er búin að reyna að höndla síðustu daga og undirbúa bæði andlega og líkamlega.
Undirbúa andlega með ýmiskonar íhugun, gefandi jógahugleiðingum og huglægri atferlismeðferð sem felst meðal annars í að snúa neikvæðum hugsunum í jákvæðar.
Líkamlegi undirbúningurinn hefur aftur á móti falist í öndunaræfingum, í gegnum munn annars vegar og nef hins vegar, ásamt því að hafa stjórn á vissum hálsvöðvum og öðrum líffærum sem liggja annað hvort fyrir ofan eða neðan vélinda í skjálfandi kroppi Túttu.
En hvers vegna svona óskaplegur undirbúningur? Og hvers vegna er svona nauðsynlegt að hafa allt á hreinu fyrir tiltekinn dag í vikunni? Jú... Tútta á tíma hjá tannlækni. Þriðjudaginn 24. ágúst 2010 kl. 13 púnktlich eftir hádegi er hún sest í stólinn. Þennan stól sem hægt er að fjarstýra, upp og niður, út og suður, á þann hátt að varnarlaus manneskja upplifir sig algjörlega berskjaldaða. Með sérvíettubleðil um hálsinn og snyrtilega klínku sem horfir með móðurlegri meðaumkun á fyrirbærið í stólnum tekur nú Tútta þeim örlögum og öndunarörðuleikum sem koma skulu næsta hálftímann.
Tútta horfir upp í loft. Spáir í hvort ekki hefði mátt mála loftið betur á þessari tannlæknastofu? - svona bara rétt til að dreifa huganum og nýta sér fyrrgreinda atferlismeðferð. Pírir augun því þessi skæri lampi sem er rétt fyrir ofan ennið á henni virkar eins og hundrað volta ljósapera, aflitar meira að segja hárið í þessu hvíta og sótthreinsaða umhverfi. Líklega er best að hafa augun lokuð.
Og nú er hann kominn. Þessi maður sem er ekkert nema stór rannsakandi augun. Með hvítt léreft strekkt yfir vitin þannig að geta verður í eyðurnar hvurnin hann lítur í raun út. En það er ekki hann sem Túttan hræðist. Heldur ekki deyfingin, borinn, hljóðin, kroppið með oddhvassri tönginni eða lyktin. Það er hugsunin um að geta ekki andað. Að ná ekki andanum í heilan hálftíma er hugsun sem skelfir Túttu. Hún hefur nefnilega aldrei, frá blautu barnsbeini, með reglulegum heimsóknum fram á fullorðinsár til svona manns getað ákveðið hvort hún eigi að anda í gegnum nefið eða munninn á meðan hann fer fimlegum höndum og tækjum um trantinn á Túttu. Að iðka samhæfða öndun með allskonar tól og tæki í munni - og sítalandi tannlækni tvo sentimetra frá vitunum er nefnilega ekki auðveld né eftirsóknarverð lífsreynsla. Slík lífsreynsla orsakar þess vegna ákveðið líkamlegt rugl á annars reglubundnu systemi sem fúnkerar ágætlega við normal aðstæður. Ruglið felst í of mikilli munnvatnsframleiðslu fyrir það fyrsta. Og ótímabærum kyngingum, kítli í hálsi, hósti og purri alla leið niður í þind. Í efri hluta líffærakerfisins verður einnig ákveðin ósamhæfing. Nefið verður einhvern vegin stíflað en samt mjög móttækilegt fyrir vökva sem rennur ljúflega bæði til hliðar og rangsælis. Meira að segja tárapokarnir gerast ofvirkir og sjá til þess að farðinn sem settur var upp fyrr um morgunin þurrkast nú í hvítu sérvíettuna.
Tútta upplifir árvissa skelfingu. Munnvatn sem rennur upp í móti, nefrennsli sem rennur...tja... Tútta veit hreinlega ekki hvert, ógleði, uppþembu og stöðugar kyngingar þannig að hálsinn hamast eins og öflug togaravél í íslenskum ólgusjó.
Loksins kemst Tútta heim. Deyfð og dofin, skökk og skæld. Andlitið frekar ó-symmetrískt. Fær sér kaffi. Hittir ekki á munninn. Eða, munnurinn hittir ekki á kaffið. Slefar. Slefar meira. Tungan sem er eins og ofvaxið líffæri, vinstri kjálkinn og hluti af eyranu tilheyra einhverju öðru sólkerfi næsta klukkutímann. Slefar meira - og forðast að tala... ðvi enjin munði þkyljjja hvúaað hún ðegðgi....
Ðakkar ðínum ðæla fyðið að ár eð í næðstu heimðókn til tannþa.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli